Week satu CBR

Hey iedereen,

De eerste week van CBR zit erop. Het was niet helemaal wat we verwacht hadden, maar wel erg leuk.

Maandag zijn we vertrokken naar de desa Tondangow. Hier werden we ( laat, hij dacht dat we er pas rond de middag zouden zijn) ontvangen door het kepala desa ( hoofd van het dorp). Deze dag konden we mee met het vervoer van de studenten, want deze moesten voor twee weken bagage meenemen. Zij konden daar verblijven in het huis van de kepala desa. De meiden hadden twee slaapkamertjes en de jongens 1. Wij moesten heen en weer reizen, had te maken met dat we niet in de desa mochten verblijven. De redenen daarvoor zijn nog altijd een beetje vaag. De eerste dag bestond dus vooral uit het uitpakken bij de studenten, middageten en de rondleiding door het dorp. Daarna moesten we al weer de blauwe micro naar huis hebben. Je kunt daar namelijk na 4 uur geen bemo meer naar huis nemen. De studenten zouden nog proberen een meeting op te zetten met de hoofden van de verschillende delen van het dorp en de kepala desa, om zo een plan op te zetten.

Dinsdag kwamen we met goede moed om tien voor 7 aan bij de Micro centrale van Tomohon om de micro naar Tondangow te nemen. Ons was verteld dat deze om 6 en om 7 uur vertrok en dat je er daarna niet meer kon komen. Niets was minder waar. Na twee uur wachten was het busje eindelijk vol en konden we vertrekken. Aangekomen op de desa was er nog niet veel gebeurt buiten een gesprek met 1 van de schoolhoofden van het dorp en de kepala desa. De avond ervoor was er niets meer van gekomen, omdat de kepala desa geen tijd had. Het was tijd voor ochtendeten ( wij dachten middag). Daarna was het rusttijd ??? De studenten hielden een soort van siësta, terwijl wij met een paar van hen een discussie hadden over hoe het nu verder moest. Die middag gingen we naar het kantoor van de kepala desa. Wij dachten dat hij er zou zijn, weer fout gedacht. De studenten waren zo radeloos dat ze het kantoor maar gingen schoonmaken. Wij vonden dit totaal zinloos, het had niets met fysiotherapie te maken. Al snel was het tijd om de bemo te pakken.

Woensdag weer laat aangekomen, maar konden we gelukkig wel aan de slag. Eerst naar de school waar de studenten gym gegeven hadden die ochtend. Daar waren zij bezig een aantal van de personeelsleden te onderzoeken. 1 van die vrouwen had lang geleden een CVA gehad en had nog problemen met haar voet daar aan over gehouden. IN het onderzoek zat geen structuur en de studenten wilden het in eerste instantie door ons laten doen. Wij waren wel nieuwsgierig naar wat ze konden. Twee studenten deden erg hun best, maar achteraf werd de patiënt aan haar lot over gelaten. Zo ook bij de vrouw met de nekklachten. Deze wist niet wat haar overkwam. Wij hebben daar een demonstratie gegeven over een nekonderzoek wat wij zouden doen. Na nog een paar groepsfoto’s konden we verder.
Daarna gingen we data verzamelen over de kinderen van het dorp. Ze hadden de avond ervoor wat hoofde gesproken en een plattegrond en namen gekregen. Sommige mensen waren niet thuis, omdat deze aan het werken waren. Deze zouden die avond opnieuw bezocht worden. Uiteindelijk heb ik maar 1 kind gezien en de rest van de formulieren alleen ingevuld met de ouders. Melinda voerde de gesprekken, maar de andere student die erbij was hield haar mond. Ze was blijkbaar verlegen en kende de taal niet goed. Na het hele ritueel van eten, slapen en eten, waren wij het zat. Er moest eens iets gebeuren. Samen met Christian en Joanne hebben we een formulier opgezet over hoe je nu een Stroke- patiënt moet onderzoeken en waar je begint. Eerst in het Engels en daarna samen met Joanne vertaald naar Bahasa Indonesia. Toen was het weer tijd om te gaan. Omdat er nog veel vragen over dat nek onderzoek waren besloten we de volgende dag daarmee verder te gaan. Na een uur wachten op de bemo kwamen we tot de ontdekking dat er geen meer kwamen. Vanaf half vier waren we al aan het wachten. Na veel bellen om toestemming mocht Garry en een zoon van 1 van de straathoofden ons wegbrengen naar de hoofdweg waar er nog wel een bemo zou rijden. Anders zouden we daar niet wegkomen.

Donderdag ochtend gingen we huisbezoeken doen bij patiënten. Carlijn ging met het groepje van Joanne mee en ik met het groepje van Melinda. Een aantal van de patiënten waren niet thuis. Tijdens de tocht vielen er steeds meer mensen van de groepjes af. Die gingen gewoon naar huis om te slapen waarschijnlijk. Wij vonden dit niet kunnen. Toen we samen met de overblijfselen van het groepje van Carlijn bij het huis kwamen waar Christian met een reuma patiënt bezig waren zagen we nog een potentiële patiënt. De man had een gezwollen voet, naar zijn zeggen door het eten van hond. Wij hadden daar andere gedachten over. Melinda zou het onderzoek doen, maar wist niet waar ze moest beginnen. Wij hebben haar samen begeleid tijdens het onderzoek. Wat we de man daarna moesten vertellen gaf hem een behoorlijk shock. 1 van zijn tenen aan zijn linker voet zag zwart en wij vonden het noodzaak dat er een dokter naar zou kijken. Hier kregen we geen reactie meer op. Melinda vond het moeilijk, maar deed erg haar best. We besloten om de volgende dag terug te gaan als de man een beetje van de schrik bekomen was. Die middag hebben we de clinic over de nek gegeven en zowaar alle studenten waren erbij aanwezig. Na de clinic was het weer tijd voor de bemo. Deze keer besloten we er al rond drie uur heen te gaan. Weer kwam er 1 bemo voorbij die al te vol zat. Daarna kwam er niets meer. Gelukkig konden we met een auto meerijden die ons naar Tomohon zou brengen.

Vrijdag waren we eindelijk een keer op tijd in de dessa. Hoera, de bemo vertrok een keer om half 9 al! De studenten waren toen al op senior school. Waar ze aan het schoonmaken waren…(heeft weinig met fysio te maken denk ik…) Ze waren al klaar, dus gingen we weer verder. We zijn even bij een patiënt geweest die Carlijn al eerder die week gezien had.(CVA patiënt). Ze had haar oefeningen afgelopen week goed gedaan, dus konden we nu weer wat anders gaan doen. Een van de studenten deed de behandeling. Hij deed het goed, maar wat zijn deze studenten inspiratieloos voor oefeningen. Eigenlijk komt het op het volgende neer; ze willen altijd dat ik of Carlijn het doen, maar dat doen wij dus niet; dus dan vragen ze alles aan ons en doen ze eigenlijk wat wij verteld hebben…Maar goed, ze leren ervan, want bij een volgende patiënt gebruiken ze de dingen die wij ze geleerd hebben.
Daarna naar een man die nek klachten had. Al uit zijn verhaal dachten wij gelijk aan een hernia. De studenten hebben hem onderzocht (wat makkelijk zou moeten zijn, want de vorige dag hadden wij hier nog les ingegeven) Maar het bleek toch lastig te zijn. Na onderzoek duidelijk een hernia verhaal. Dus kun je niet veel voor hem doen dan wat pijnverlichtende oefeningen.
Vervolgens een andere man. Waar we tegen een student hadden gezegd dat zij de man moest onderzoeken. Meneer was gevallen 2 weken geleden en had veel last van zijn arm. Er was wel foto gemaakt van de romp, waar een breuk van het sleutelbeen op te zien was. Maar ja, hij was er wel mee aan het werk, maar dus geen foto van arm. Carlijn en ik hadden besloten dat deze keer een andere student het onderzoek maar moest doen. Het waren altijd dezelfde drie mensen die de onderzoeken deden. Christiaan, Joanne of Melinda. Orpha de student die de man zou onderzoeken bleef op een afstandje met de man staan praten en stond alleen maar naar zijn arm te staren. De man die sowieso al niet helemaal bij zijn verstand leek te zijn voelde zich ongemakkelijk. Tot grote ergernis van ons stond de student alleen stond te staren en deed niks. Na overleg besloot Carlijn het over te nemen, want zo kon het niet verder. Carlijn en ik dachten al dat er waarschijnlijk een breuk zit. Na onderzoek werd dat ook wel bevestigd. Meneer geadviseerd foto te laten maken van arm en de arm eventueel te koelen tegen de zwelling en de pijn. Verder konden we niks voor hem doen.
Daarna was het weer tijd om te eten en daarna zijn we mee gegaan naar een hutje vlak bij de suikerfabriek. Waar de jongens bamboe moesten kappen en klein maken. We hebben met de meiden beetje rondgestruind bij de suikerfabriek en verder beetje in de zon zitten wachten. (was beter dan binnen zitten en niks doen). Daarna was het weer tijd om naar huis te gaan.
Dus de tijd dat we wat te doen hebben met patiënten zien we vaak beelden waar je eigenlijk niks aan kunt doen. Ze hebben vaak gelijk best serieuze dingen zoals; verdenking op ernstig vaatlijden, hernia, breuken ed. Dus ja dan kun je alleen maar zeggen ga naar en dokter, wat vaak niet mogelijk is, omdat men het niet kan betalen, dus blijven ze er mee lopen. Ondertussen kunnen wij niks voor iemand doen. Soms wat pijnverlichtende handelingen.
Omdat we het zo wel erg doelloos vinden hebben we de zaterdag maar geschrapt en zijn we gisteren naar Manado gegaan om te shoppen. Altijd leuk. Deze nacht is Carlijn erg ziek geweest. Deze ochtend ging het al iets beter en ze kon al wat cracker binnen houden. Marjolein zit ook met een sterke verkoudheid. Hopelijk gaat het snel beter en kunnen we morgen weer gewoon mee naar de desa.

We zijn van plan om nog meer clinics te geven volgende week en de vragen van de studenten verder te beantwoorden. Veel van hen hebben ook vragen wat betreft het onderwerp van hun scriptie en willen daarover met ons discussiëren. Onze mening is dat de studenten veel te weinig begeleiding vanuit school krijgen. Joseph zou er drie keer per week zijn voor de studenten en die hebben we nog niet gezien. Dit gaan we opnemen in onze enquête voor de studenten en in ons onderzoek en advies aan de school over het onderwijs. We gaan er weer tegenaan volgende week. Dinsdag niet, omdat we dan voor ons visum weg moeten met broeder Han. Tot de volgende post!

Grtz,

Carlijn en Marjolein